Jij
wordt al kregelig van de vraag alleen ‘waarom schrijf jij?’
Wat
is dat nu voor een vraag, hoor ik je grommen. Er hoeft niet altijd een ‘reden’
te zijn.
Voor
jou is het schrijven een zoektocht, in dezelfde categorie onder te brengen als
‘moeder, waarom leven wij?’
Jij
bent het soort mens dat ze alles mogen afnemen, behalve het schrijven. Dat zou
voelen alsof je vingers geamputeerd werden.
Dat
je andere mensen daarnaast lastig valt met je schriftstellingen is een ander
verhaal. IJdelheid blijkt nog altijd de meest favoriete zonde van de duivel te
zijn, niet? Nou ja, ledigheid ook; en dát is niet aan jou besteed.
Jij
bent vooral lastig voor jezelf, anderen hebben niet zo veel last van je.
Het
schrijven is voor jou even vaak een zegen als een vloek.
En
we weten allemaal wat er van zegeningen en vloeken terechtkomt: literatuur.
